Esta cidade respira fútbol por todos lados ,con dous grandes equipos como bandeira , Sevilla FC e Real Betis Balompié , os seus estadios están separados por quilometros pero a pasión de como o viven flota no ambiente e por cada rincón.
E normal e típico pasear por calquera calle e ver na misma mesa tomando unhas tapas co seu correspondente gazpacho a unha familia ou grupo de amistades coas camisetas do seu equipo do que sinten no corazón sin por eso crear mal estar nin ter temor o que diran. Certo é que estas últimas campañas os sevillistas estan copando todas as alegrías pero a hinchada bética crecese na adversidad xa ben claro o di o dito '' Muxo betis aunque pierda'' , que por desgracia para min estase convertindo en algo moi habitual.
Eu son fan do Betis dende fai anos por xogadores como Capi , Finidi , Denilson , Prats , Joaquín e Oliveira, xogadores dos que disfrutaba do seu fútbol , con mención especial para o porteirazo Toni Prats, bo debaixo dos paus e con carácter e valentía suficiente para disparar as faltas que había na frontal da outra área , anotando dous golazos contra o Real Madrid e Atlético de Madrid.
E un sintimento difícil de explicar e de ver en directo pero por sorte puden ver o Betis xogar en duas ocasions, unha con un Betis como sera o de éste ano en segunda división contra o Racing de Ferrol e outra no Camp Nou contra o Barça.
O Sevilla tamen ten cousas especiais unha por encima de todo e o seu himno que creo que todo o mundo o cantou algunha vez aunque non teñan un sentimento a ese club, este ano crucei sentimentos , pena por o descenso bético pero alegría por ver triunfar a un dos meus adestradores favoritos Unai Emery , ademais dun xogador que me enamorou futbolisticamente Rakitic que por sorte vereino vestido de azulgrana.
Para rematar quero recordar que estes equipos tames están unidos por un lazo negro a morte do bético Miki Roque e o sevillista Antonio Puerta.
No hay comentarios:
Publicar un comentario